Basketball

De tweede week van November is basketball seizoen begonnen en ik ben deel van het team. Ik mag niet in wedstrijden spelen omdat ik al afgestudeerd ben. Ze denken dat ik al superlang basketball doe en ik zou dus vals spelen omdat ik zo goed ben. Ter verduidelijking; dat is totaal niet het geval. Dus eigenlijk ben ik niet echt een basketball speler, maar ik ben al blij dat ik een deel van het team ben. Niemand hier begrijpt waarom ik naar basketball training zou gaan als ik niet in wedstrijden mag spelen. Ik heb al honderd keer proberen uit te leggen dat de meeste mensen in Belgie gewoon voor hun plezier aan sport doen en dat alleen de besten aan wedstrijden meedoen, maar het gaat er niet in. Maar goed; de eerste week was super lastig. We hadden training om 6u30 in de ochtend en rond 5u in de avond en omdat de echte coach ziek was hebben we vooral aan de conditie gewerkt (die ik niet heb). Maar later werd er meer basketball gespeeld. We hebben veel verschillende spelen die we moeten leren in 5 seconden, wat geen probleem is voor de meesten maar voor mij natuurlijk wel. De meesten hebben op zijn minst een basiskennis van basketball en vinden het ietswat logisch en sommigen doen al jaren basketball.
Donderdag was het job shadowing day. Ik ging naar het sint francis hospital en volgde een pediatrische verpleegster. Het was een kleine afdeling met maar 2 patienten, dus ik heb niet zoveel werk kunnen zien gebeuren maar ik heb veel vragen kunnen stellen.
Vrijdag heb ik een baby gekregen! Zijn naam is Bentley James Feys. Het is een pop die je moet behandelen als een echte baby. Dat was voor Parenthing class. De pop heeft een zwakke nek die je moet ondersteunen anders schreewt het de longen uit zijn lijf. Als het weent moet je het eten geven, laten boeren, de pamper verversen of ermee rond wandelen. Mijn pop begon te wenen toen we juist naar huis wilden gaan. Voor de rest was hij flink totdat we in het restaurant waren en daar heb ik voor de eerste keer zijn hoofd laten vallen omdat iedereen aan het staren was. Toen we aan het bowlen waren begon hij weer te wenen en het was moeilijk om te weten wat hij wou en wanneer hij er genoeg van had omdat er luide muziek speelde en je hem niet kon horen. `s Nachts moest ik 2 uur op zijn om voor hem te zorgen. Mijn enthousiasme daalde serieus. Ik heb zijn hoofd weer laten vallen. De volgende morgen weende hij de hele tijd totdat ik besloot het op te geven en op te staan. Natuurlijk begon hij dan te slapen. Maar die dag heb ik niet veel gedaan, dus ik kon me de hele dag bezig houden met mijn baby. Zondag was het ijskoud en we zijn een nieuw paard gaan halen. Toen we hem aan het trainen waren begon het natuurlijk te wenen. Hij was de hele tijd stil geweest toen er niets te doen was, maar als ik in de bijtende kou bezig ben moet het natuurlijk beginnen wenen. Ik heb dan weer zijn hoofd laten vallen omdat mijn handen bevroren waren en ik gehaast was omdat ik niet wou dat het paard zou schrikken en John zou afbokken. Ik was dan ook blij dat ik hem maandag mocht inleveren. In het begin van het weekend was ik zo enthousiast, maar naar het eind toe wou ik het tegen de muur gooien. Ik had al een hele week niet geslapen door basketball, in het weekend had ik de baby en de volgende dag had ik weer vroege basketball training. Ik was dan ook blij dat het een korte week zou zijn omdat we vrij hadden voor Thanksgiving.